Forum Niesamowite

luciad

O dzieciach indygo i kryształowych wiele już napisano i ja wiele czytałam - często były to informacje sprzeczne ze sobą. Ale ostatnio pierwszy raz przeczytałam artykuł, który w ogóle podważa istnienie takich kategorii dzieci.
Artykuł (bardzo długi) ukazał się w numerze 9 "Nieznanego Świata", a napisali go: Grażyna Fosar i Franz Bludork.
Fenomen "innych dzieci" autorzy tłumaczą rozprzestrzenianiem się genu przygody (DRD-47R). Steruje on w mózgu gospodarką dopaminy, która jest neurotransmiterem w obszarze odpowiedzialnym za kontrolę osobowości. Upraszczając sprawę, istnieje istotny związek pomiędzy genem przygody a rzucającym się w oczy sposobem zachowania, które często uznaje się na objaw ADHD, a to zaburzenie z kolei często jest diagnozowane u dzieci uznawanych za indygo.
Innymi słowy, dzieci wykazujące zaburzenia zachowania były zawsze, a jedynie w ostatnich latach jest ich więcej na skutek rozprzestrzenia się genu przygody (gen ten nazwano tak, ponieważ dzieci z aktywnym genem przygody są bardzo wszystkiego ciekawe, a jednocześnie wykazują problemy z samokontrolą, co uznawane jest za ADHD).
Autorzy podają jeszcze wiele argumentów podważających ideę dzieci indygo.
Ja osobiście myślę, że idea dzieci indygo została wypaczona - tym mianem zaczęto określać wszystkie dzieci odbiegające zachowaniem od rówieśników, nie zwracając w ogóle uwagi na dominujący w ich aurze kolor. Dla mnie przykładem dziecka indygo może być Borys - chłopiec z Marsa, który nie tylko zachowuje się inaczej niż przeciętne dziecko, ale i dysponuje wiedzą teoretyczną z pewnych dziedzin, jakiej nie ma przeciętny dorosły - nawet z tytułem profesora.
Ale może się mylę.
Kto wie?
Ciekawe, że wg niektórych autorów książek o dzieciach indygo (np. Tober i Carroll) ja sama jestem indygo, a raczej byłabym - nie spełniam 1 tylko warunku - urodziłam się przed 1977 r. Smile

samosia

Jeszua333

Jest pewna przypowieść:
- Pewien człowiek usłyszał o fenomenie dzieci indygo, miał syna z którym w cale nie rozmawiał, syn ten był raczej miernym człowiekiem. Lecz gdy głębiej zainteresował się tym fenomenem, uwierzył że jego syn jest dzieckiem indygo. Dotychczas trzymający się na uboczu ojciec zaczął przychodzić do pokoju swego syna i długo z nim przebywać. Ojciec głęboko wierzył w syna. Po pewnym czasie niczym niewyróżniający się syn zaczął wierzyć w siebie i w rozmowach podejmować tematy o tematyce sensu i celowości życia. Może mierny syn w cale nie był dzieckiem indygo. Lecz swoją postawą ojciec odkrył w swoim synu "ducha dziecka indygo" w którego przejawienie nieprzerwanie wierzył.

samosia

Jeszua333