Forum Niesamowite

dryf

z odkrytą głową w zmierzch nocy
kiedy ze świtem za bary się bierze
w morderczym uścisku temperatury
brnę poprzez zaspy pobladłej zimy

dłonie spierzchnięte w skrzypiącym rytmie
kroków co chłoną przestrzeń stygnącą
mieląc wyjące bólem powietrze, rysują
zmarznięte chwilą życia odpryski

w szaliku skryte niepokoje
ciepło walczące o przetrwanie
trzymam skradzione pod koszulą

ogrzewam myśli o pracach mglistych
i chorobach drobnoustrojów

niebo łaskawe

dryf

.

cykada

zima nie śpi

nie poddaje się ziemia snom
wiatr zaplata warkocz siwiutki

ręce białe panu bogu w podzięce
ogarek z różańcem na drogę

w saniach pochodnie rozpalone
wesołym śpiewem o zmierzchu

bez świergotu świerkowy las
tnące biel srebrzystą - złote oczy sowy

i skry spod kopyt gwieździste
niebo spokojne, jak nigdy przejrzyste.

.

cykada

magia

wywar z krzyku nietoperza przy pełni zbierany
na wyobraźni uwiąd i duszy wszelkie rany

wywar z łapki zajęczej gotowany na klęczkach
z modłami o rozkosz, by się nikt nie znęcał

wywar z baraniego runa i skradania kuny
na chybił trafił przyprawiany kształtem runy

o nazwie algiz, znak zmiłowania i szczęścia
by ogrom gwiazd na zawsze spamiętać

i jeszcze do smaku, koloru czerwieni nieco
z polnych i przydrożnych maków

by się ciemność zamieniła w jasność
by mdłe, cherlawe było zdrowe, przaśne

by księżyc chichotał z oddali
gdy się ląd pod nogami pali

i by się nie sromotać tyle -
rzucił na odsiecz z pyłu niebieskiego linę

a potem hajda w niebo -
w oparach magii z kotła wiedźmowego

i na deser jeszcze zaklęć troszeczkę
mowy buka i dębu starego, krztynę wiatru

i na śniegu wycia wilka stepowego...

mgieł w dolinie o szczytach marzenia
a na przyprawę kilka świetlików tak od niechcenia

żeby jeszcze pożytecznym było
wspomnieć należy, iż nie zawsze
prawdziwe, co drugiemu się śniło.

dryf

Nawyki

jak sarny dzikie w leśnej otchłani
płoszone krokiem biegnącej mrówki
jak obłok gnany wiatrem po niebie
zmienia swe kształty pod wpływem dmuchnięć
tak myśli skrzętnie zmieniają rację
ubrane w płaszcze milczącej ironii
rozkołysane przebłyskiem logiki
więdną pod duszy westchnieniami

w nową wkomponowane sytuację
nachalnie przeprowadzanej diagnostyki
zmieniają barwną powłokę czeluści
szukając naprędce wrażeń i przyczyn
podjętych wątków w rozumowaniu
ujętych w ramy umysłu ludzkiego
by się wyzwolić od starych nawyków
co już zgubiły niejednego

dryf

.

dryf

Bez Znaczenia

czas mi nie daje wolnych chwil
w rozchełstanym obowiązków natłoku
bym na spokojnie życie pił
i zmierzał wolno krok po kroku

do miejsc mnie tylko przeznaczonych
w zaświatach wolnych wyobrażeń
wśród gwiazd błękitnych i zielonych
tam gdzie nie stoją żadne straże

pragnienie z myślą się przeplata
marzenie ciche a nie żądza
by dotrzeć gdzieś na koniec świata
gdzie nikt nie karze i nie osądza

w twardym łożysku matki Ziemi
z wyrokiem za bezmyślne chwile
zrodzony w bólu i cierpieniu
jestem jak mrówka i znaczę tyle

dryf

.

cykada

Rozważanie o...

Człowiek, ta mrówka w obliczu Wszechświata
wciąż dumnie i bezkrytycznie władzę nad Ziemią roztacza
a ona powolna, cierpliwa, jak rodzic strapiony
od wieków bezsensowne przelicza zgony
lecz wciąż piękna, godna i w oczekiwaniu cicha.

I mrówka jej dziecko i sarna i człowiek
i drzewo wichurą ogromną zwalone
a jeszcze grzyby po wielkim deszczu
i mnóstwo, mnóstwo wymieniać by jeszcze...

A Ona wciąż czeka i nie upomina, choć
z jej ran wypływa gorąca lawa -
i rozpaczą krzyczą przydrożne kamienie...

i drży od czasu do czasu jej ciało -
gdy człowiek ów, rozmyślnie przekracza granice,
nie pojmując, iż bez Matki takiej pozostanie z niczym!

Lecz, Ona na nowo, swój płaszcz wielobarwny
i świetlisty, niczym na ucztę wspaniałą -
niezmiennie tak przyodziewa ...

Nie zauważy niejeden -
drugiego jednak, wciąż i wciąż zdumiewa!

.

cykada · Wysłany: Czw 11:07, 04 Mar 2010 Temat postu:

***

nie wiem co ci powiem
może jak woda z wiatrem rozmowę toczy
może jak piana z fal morskich
zahacza o stopy w przededniu jesieni

a może o tym że w dniu ostatnim
będą szczęśliwi wschodem co znienacka
w zachód się przemieni

na wielu oczach
że będą wreszcie wolni na swojej Ziemi
ale będą też, zdziwieni...

dryf · Wysłany: Sob 23:20, 13 Mar 2010 Temat postu:

wystudzona szczypta krajobrazu
znaczona pryzmami zasp marcowych
zasiedziałych na trawach przydrożnych
mknie w milczącym pośpiechu soboty
rozpychanej strumieniem świateł
rytmiczny takt zgarnia białe owady
tkające śnieżny dywan
w którym wygniatam dwie ciemne wstęgi

wyciśnięte z mokrego szumu senne myśli o posiłku
i łyku ciszy mechanicznego serca
rozmazują przestrzeń
nadbiegający powitalny komitet w jarzących czapkach
rysuje kreski chodników
przecięte skrzyżowania i dwa skręty w lewo
pozostawione samym sobie

jeszcze nie śpią - czekają

dryf

.

zeb74477 · Gość

Pąki pękając ciszę przerywają,
Szum wiosennego poruszenia zaczyna swą pieśń…
Jakąż to radość wlewa w serce me,
Kiedy widzę trawy zieleń, słońca przyjemne grzanie na twarzy,
I kwiatów radosne wybijanie ponad szarości codziennego dnia.

Poranna herbata inaczej smakuje, kiedy patrząc za okienne czeluści
Pustyni betonowej, szarej od codzienności i obojętności w każdej warstwie,
Widzę nieuchronny koniec zastygniętej melodii życia ,
Która z cichości szeptu zamarzniętej pieśni zaczyna nabierać radosnego powietrza w płuca,
By wybuchnąć pełnią skrywaną barw i dźwięków.

Znów się odezwie długo wyczekiwana krzątanina,
Która zdolna jest poruszyć nie tylko głębokie pokłady ziemi,
Lecz także wysokości nieba … a ponad to … rozpalić wspaniałe serc uniesienia…
Zanazbyt stary jestem, by tego nie doceniać - widząc kolejną WIOSNĘ!
W niedługim czasie kończąc porannego szklanicę naparu dzień należało by zacząć…

Tak wracając co jakiś czas na Wasze Forum Niezwykłe,
Czerpiąc mądrości z Waszych Wierszy pożywkę,
Uczę się przelewać na papier życia fotografię odczuciami malowaną
Za co serdeczne chciałbym podziękować Tobie CYKADO
Oraz za sposób trzeźwego i twardego spojrzenia DRYFIE – dziękuję

Ze wzrokiem w dal nieruchomo wlepionym,
Liczącym za każdym razem każdy swój dzień
Zazdroszcząc zarazem łatwości pisania z taką lekkością …
Pozdrawiam czytelników i WAS bywalcy stali Tego forum …
Z życzeniami Świąt wspaniałych, dni cieplejszych i piękniejszych …
zeb’ER

cykada

dwie minuty ciszy…

dwie minuty syreny cięło niebo

dwie minuty stalowy ptak
mgłę
nadaremno

w słup soli zmieniony przechodzień…

mieszkańcy z nad drugiego brzegu Styksu
zgody, miłości złaknieni
na Ziemi

ze smutkiem tak długo
pamiętających

przyjęli

cykada

O nie (strachu) rzecz krótka

Przestraszony jest jeszcze wielce, ten kto o strachu mówi
widać, wobec siebie i innych, ma niespłacone długi

Pełna mocy odwaga - czujnością, uważnością
się przejawia – i nic za tym nie stoi więcej!

Choćby i sam diabeł w skórze zwierzęcej
oraz inne paskudy, czy strachy, choćby na lachy…

wyobraźni chorej to jest miazmat i błędny twór
w najlepszym razie dość złudny i zgubny kalambur!

Gdy wierzysz w strachy i inne lęki –
miej się na baczności i nadstawiaj szczęki

i módl się bracie módl, a nuż cię wysłucha i ochroni jaki bóg!
albo inny jaki wielki duch, otoczy ramieniem

i choć lekkim w przestworzach był –
dla cię stanie się u nogi kulą, albo kamieniem...

Mądra czujność, przezorność, rozwaga
to jedyne, czego się od ciebie wymaga

Bo strach ma wielkie oczy –
a jeszcze większe, gdy mu przyzwolenie na to dasz!

Nie zasilaj więc złego, dość tego wokół
i w dobrym się nie pław bezmyślnie -
przedwcześnie nie wchodź na żaden cokół!

Spójrz na wszystko z pozycji Ciszy
to jest orła, pośród skał ostrych krążącego.

Najmniejszy lęk gubi człeka i wojownika
który, stanu neutralnego w swym dziele unika.

.

cykada

Zeber, przepraszam, że Cię wczęśniej nie zauważyłam., to przez tę tragedię. Ale pisz, pisz koniecznie tutaj. Myśli Twoje ciekawe, a tutaj jakoś tak pusto i smutno. I dziękuję Ci bardzo, bardzo!!!

Very Happy

zeb'ER · Gość

ave i na jowisza !!!

....." miłość daje siłę" ....

gdy uczuciem oczy płoną,
kiedy w głosie ciche drżenie ,
gdy na ustach wciąż pragnienie,
kiedy rękom wciąż za mało ....

kiedy myśli wciąż przy jednej są osobie,
kiedy w zegar patrzysz z utęsknieniem
kiedy w myślach plany robisz,
kiedy ciągle chodzisz w zadumaniu,

kiedy kolorowym rankiem każdy dzień Cię wita,
kiedy na sam widok Twoja twarz rozkwita,
kiedy w sercu ognie płoną,
kiedy szept natury jest melodią błogą...

wtedy wiesz, że Ona jest siłą a Ty jej biorcą Wink

14-03-2006r

zeb’ER

cykada

na placu zabaw

na placu zabaw nie dzieje się nic
umarły dzieci życiem dorosłych

ławki samotne ostem zarosły
a niedźwiedź stary jak spał

tak wciąż śpi

tańcząc codziennie po złotej rosie
jedynie na palcach cichutko stąpa

różowy świt

dzień przysiadłszy na chwilę
wspomina gry w klasy i krotochwile

na opustoszałe przedmieścia
z leśnych wzgórz wieczorne kładą się mgły
stary niedźwiedź zaniepokojony

poza tym na placu zabaw
nie dzieje się nic

cykada

dryf

wytrącił mnie ten dzień z równowagi
i tak była równo-chwiejna
gdzieś między poranną kawą
a późnym popołudniem
teraz wiszę głową w dół i ktoś puka mnie w czoło

po co malujesz to co szare
więcej dystansu do kolorów
trawy nie przeskoczysz, bo kwiaty zemdleją

a tak chciałem maznąć jakiś szlaczek na tle pamięci
no cóż
może w nocy rozpuszczę myśli w akwarelach
i wymaluję Ci przebudzenie
pomyśl tylko………. jak będzie pięknie

dryf

.